Królestwo: zwierzęta
Typ: strunowce
Gromada: ssaki
Szczep: łożyskowce
Rząd: gryzonie
Rodzina: wiewiórkowate
Rodzaj: nieświszczuk Gatunek: nieświszczuk czarnoogonowy
W ramach gatunku Cynomys ludovicianus w 1981 roku E.Raymond Hall wyróżnił jeszcze 2 podgatunki, ale nie są one jeszcze powszechnie uznawane: Cynomys ludovicianus arisonensis,Cynomys ludovicianus ludovicianus)
Pieski preriowe, ze swą charakterystyczną postawą ”słupka” i okrzykiem „jump-yip” przez wieki były niemal symbolem Ameryki Północnej. Jej tereny bowiem od milionów lat zamieszkane były przez przedstawicieli wszystkich pięciu gatunków należących do rodzaju Cynomys z rodziny wiewiórkowatych tj. Cynomys leucurus,Cynomys mexicanus, Cynomymys gunnisoni, Cynomys parvidens i wreszcie Cynomys ludovicianus. Przodkowie rodzaju Cynomys pojawili się na tych terenach w epoce eocenu 50-40 mln lat temu, natomiast najstarsze zachowane skamieniałości już Cynomys ludovicianus pochodzą sprzed 1,7 mln lat. Obszary występowania poszczególnych gatunków nigdy nie nakładały się na siebie i były zróżnicowane pod względem warunków takich jak ukształtowanie terenu, wysokość nad poziomem morza, klimat, fauna i flora i obejmowały praktycznie cały kontynent. Niestety początek XIX wieku to początek kresu nieświszczuka, który uznany za szkodnika zaczął być bezwzględnie tępiony. I tak wskutek celowej działalności człowieka w zaledwie sto kilkadziesiąt lat doszło do 50-krotnego zmniejszenia populacji pieska preriowego i tym samym obszaru jego zamieszkiwania. Już dziś spotkać go można przede wszystkim w regionach chronionych.
O ile tendencja intensywnego zwalczania nieświszczuka utrzyma się nadal, to być może już wkrótce do dwóch gatunków z rodzaju Cynomys, już uznanych za gatunki zagrożone (pieska meksykańskiego i pieska z Utah), dołączy kolejny - piesek czarnoogonowy. Żeby tak się nie stało trzeba popularyzować wiedzę o tym, jak ważną rolę pełni on w funkcjonowaniu ekosystemu, walczyć z przesądami i nieracjonalnymi uprzedzeniami.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz