Komunikacja piesków

Niewiele jest chyba zwierząt, poza należącymi do naczelnych, które miałyby tak złożone zachowania społeczne jak pieski preriowe czarnoogonowe. Przedstawiciele tego gatunku żyją w koloniach – miastach liczących nawet kilka tysięcy osobników. Kolonię taką tworzą liczne rodziny, w skład których wchodzi zawsze samiec, liczne grono spokrewnionych ze sobą samic oraz młodzież (potomstwo tegoroczne i ubiegłoroczne). Samice pozostają na stałe w danej rodzinie, natomiast samce muszą opuścić ją najpóźniej do ukończenia 2 roku życia, choć dzieje się to najczęściej ok.15-16 miesiąca. Dojrzewając samce stopniowo opuszczają grupę i na obrzeżach terytorium zakładają swoją własną. 

Nieświszczuki mają bardzo silny instynkt terytorialny i instynkt wspólnoty. Większość wszystkich czynności wykonują razem. Często można widzieć całe stado zajęte zbieraniem suchych traw na gniazdo, gromadzeniem pożywienia, bronieniem terytorium czy opieką nad młodymi. Razem też dbają o swoje domostwo, jego czystość i funkcjonalność. Dużą cześć czasu poświęcają na udoskonalanie bądź naprawę nor, które są miejscem ich odpoczynku, rozrodu, przechowywania zapasów i schronieniem przed drapieżnikami (ryś, kojot, lis płowy, sokół preriowy, orzeł). Wartowanie czyli obserwacja okolicy prowadzone jest z kolei przez stale zmieniających się przedstawicieli klanu. W ramach rodziny wszystko jest wspólne i bronione przed członkami innych rodzin. 

Pieski preriowe komunikują się ze sobą: 
- dźwiękowo (poznanych jest i przebadanych kilkanaście dźwięków, w większości odnoszą się one do zachowania bezpieczeństwa i przekazują informacje tak precyzyjne jak wróg daleko, wróg blisko, wróg odszedł) 
- wzrokowo ( poprzez ruchy i przybierane pozy) 
- dotykowo (iskanie, ocieranie się, przytulanie i w szczególności pocałunki, które są nie tylko przejawem przywiązania, ale wiążą się z identyfikacją członków stada) 
- zapachowo (szczególnie w okresie rui) 


Wiewiórki ziemne tego gatunku odnoszą się do siebie z wielką czułością i są ze sobą bardzo związane uczuciowo. Nie ma wśród nich nieustannych bijatyk i gryzienia do krwi, jakie są na porządku dziennym u ich mniejszych krewniaków susłów. Tak jak stosunki panujące w stadzie susłów oparte są na rywalizacji i ciągłej konkurencji, tak panujące w stadzie piesków na przyjaźni i partnerstwie. Jedyny moment kiedy dochodzi wśród nich do jakichś nieporozumień to czas rui i bezpośrednio po porodzie. Generalnie struktura grupy opiera się na prymacie najstarszych osobników niezależnie od płci. One to otaczają opieką całą młodzież, która z kolei odnosi się do sędziwych wiekiem z dużym szacunkiem. Nie zdarza się tu na przykład tak typowe dla Spermophilus richardsonii podkradanie jedzenia już mniej sprawnym, starszym członkom grupy. 

Pieski preriowe czarnoogonowe mają aktywność dzienną, całoroczną co różni je od gatunków piesków preriowych zamieszkujących tereny górskie (Cynomys leucurus, i Cynomys Gunnisona), które zapadają w hibernację. Nieświszczuk czaroogonowy w okresie zimy, podczas silnych śniegów ogranicza jedynie wychodzenie z nory, podobnie zresztą jak w czasie ulewnych deszczy i upałów powyżej 30°C.